Mahalle aralarındaki bakkalları insan hiç özler mi?
Ben özledim…
Hatırlıyor musunuz; bir zamanlar kocaman marketler, manavlar, AVM ler, yoktu mahalle kültürüne ait bakkallar, bakkal amcalar vardı. O teneke kutulardaki bisküvi ve gofretler, leblebiler, cam kavanozlarda sergilenen renk renk şekerler, çikolatalarrenkli sakızlar…
Küçücük harçlıklarla neler neler alınırdı.
Ayrıca o zamanlar; Kredi kartı, çılgın alışverişler de yoktu, bakkal defteri vardı.
Yiyecek, içecek hariç gereksinim duyulan ihtiyaçlar için yapılan alışverişler bakkal amcanın veresiye defterine yazılır, maaş günü olunca herkes borcunu götürür öderdi.
Bakkallar sadece alışveriş yeri değildi, çevrede olup bitenlerin nabzı, ayaküstü sohbetlerin yapıldığı yeri geldiğinde, birer tanıdık, ahbap, dost yahut komşuydular…
Yalnızca malını pazarlamak isteyen bir tüccar değildir bakkal. Komşusuna, ahbabına malın iyisini vermek isteyen bir tanıdıktır. Müşterisine güvenir. Ticaret ahlakı; “Satılan mal geri alınmaz” ya da “veresiye teklif etmeyiniz” gibi moda yazılara müsaade etmez.
Büyük marketlerin ve kredi kartıyla alışverişin yaygınlaşması, mahalle bakkallarını bir anda unutturdu; ancak, biz tüketicilerin kartlı alışveriş çılgınlığına hesapsızca dalması, bakkalları ve veresiye defterini yeniden gündeme getirebilir mi orası tartışılabilir.
Galiba teknoloji ilerledikçe bizler çok şeyi özleyeceğiz….
