İnsanın içindekilerini hangi kalem kağıda döker be usta,
Hamgi dizeler anlatir lal olmuş yüreklerdeki kelimeleri,
Hamgi mürekkep dökülür arsızca bembeyaz zeminlere,
Ve sükut eden bütün harfler gelir mi dile usta.
Alfebeden kac harf cikartmak lazim ki hüzne bulanmadan bahara dokunsun kelimeler.
Sen bilirsin be usta sen kac deprem yaşadın içinde,
Sen kac cografyada ağlayan kac yüreğe dokundun .
Hangi şaiirin siirinde hüzne bulunmamış
kelimer var ki,
Ben de gam yükünü omuzlamadan türküler yakayım.
Kırıldıkça insan değişirmiş diyorlar, değişince de öğrenirmişsin hayatı öylemi usta,
Her şeyi yazamazsın , her seyi anlatamazsın diyorlar öylemi ,
Her şeyi hissettiremezsin diyorlar dogrumu,
İcine attığın çığlıklarını, acılarını yazamazsın öylemi,
Herkesin heybesinde taşıdığı acı bir çığlık varmiş,
Anlatacak o kadar çok seyin vardır ki, hic bir şey anlatamazsin, bütün kelimeler ciplak kalır duygularının karşısında.
Kuytuların sessizliği yalnızlığamı müptela olurmuş,
Hep merak etmişimdir semazenler neden boynunu bükerek dönerler bilirmisin usta.
Neden mavi hep hüzne bulanır.
Hani hep derdim ya;
Şairler neden siirlerini gece yarıları yazar,
Yazarlar neden bütün romanlarını sabaha dogru yazarmış,
Şimdi biliyorum usta,
Bütün kelimeler arsızca dökülür gece yarıları,
Kirli gömleğinden sabaha dogru sıyrılırmış alfebeden kaçan harfler.
Sabaha dogru gözler nemlenir,
Sabaha dogru sigaranın dumanı gözlerini yakar,
Sabaha dogru çayın rengi koyulaşır,
Sabaha dogru kahve telvesini fincana bırakır.
Sabaha dogru göğsün üşür ,
Sol yanina ince bir sızı düşer ,
Bütün ihtilallerin sabaha dogru oldugu gibi yüreğindeki kelimeler de çıkar kışlalarından bir bir,
Ve sabaha doğru bütün kelimeler şiire dönüşür.
