Yaşamak nefes almaksa,nefes alıp vermekten muaf geçen günlere ne diyeceksin ...?!! Gel git aklım ve aptal cesaretimle bıraktım yüreğimi avuçlarına.Senli hayaller kurdum,senli yarınlar.Senin haberin yoktu ama,ben her gülümsemene karanfiller açtırdım.İmkansız bir düşün peşinden koştum hep.İsterdim ki birlikte yürüyelim bulutlara.Yıldızlar bizim için yanıp sönsün,en parlak yıldız sen ol,en dipsiz karanlık ben. Seni sevmek;uçurumun kıyısına tutunmak,yaprak yaprak dökülmektir topraklara.Uçsuz bucaksız sahralarda filizlenmek,kavurucu güneşe,esip geçen rüzgara baş kaldırmaktır.Her köşe başında Azrail'le cebelleşip,hiç bir kavgada yenilmemek,cephede göğüs göğüse vuruşmaktır. Sana göre ne var ki,dünya sana güzel.İtiraf edeyim,dünya da seninle güzel.Şimdi eskiden bilmediğim bir şeyi biliyorum,gözardı edilen her lütuf zamanla felakete dönüşüyor. Öyle bir ana geldim ki; ya yalnızlık ve hiçlik duygusunda kaybolacağım ya da karanlık dehlizlerin verdiği korkularda boğulacağım.Kalkıp gitmeye mecalim yok,durup göğüslemeyi de gözüm kesmiyor.... Geceyle gündüzü ayıramazken, şimdi yıldızlar doldurmuyor gecemi.Öyle bir kuyuya düşmüşüm ki,ne halimi bilen var,ne sesimi duyan.Umudun çaresiz kaldığı yerdeyim.Gitsem kaybolacağım,kalsam kahrolacağım.... Her kurduğum hayalin kırılması canımdan bezdirdi.Bir de senin duyarsızlığın derken iyiden iyiye bittim.Ter yüreğimden akıyor,nasır bağlamış ciğerlerim.Öyle yoruldum ki,aldığım nefes bile ağır geliyor.Bir soluk ötesine hayal kuracak mecalim yok,ıssız bir duvar dibine bırakmak istiyorum bedenimi. Ne zaman gözlerimi gelecek zamana kapatsam,sonsuzluğun korkunç uçurumları açılıyor önümde.Yığın yığın sis perdeleri sıralanıyor,korkuyorum gözlerimi açmaya.Nazım Hikmet'in sözleri geliyor aklıma,"Daha son sözü söylemedi hayat,belki yarınlar,mutlu sonlar var...." Dayan diyorum da yüreğime söz geçiremiyorum. Kendime bir gidebilsem bitecek bütün acılar,canı çıkacak bütün mesafelerin, ama gel gör ki feleği şaşmış ufkumun.Hangi yöne gitsem sen,kendime giden bütün yollar çıkmaz sokak !!
