Keşke diyorum,deli olabilsen biraz …Umarsız,görmezden,duymazdan gelen,dili sert varlığı dert olanlar vardır ya,onlar gibi mesela..Onlara ne kahkahalar yasak,nede göz yaşları sınırlı.Arzuları da, öfkeleri de özgürce alabildiğine… İnsan her şeyi göze alabildiği sürece imkânsız diye bir şey yok aslında. Belki ‘zor’u başarmaktır’ imkânsızlık; cesaret edecek yüreğimiz varsa tabi. Susmak, konuşmak, gitmek yerine kalıp mücadele etmek ve direnmek tüm gücünle. Belki çok fazla bedel ödemek, kendimiz olabilmek için… Hangimiz sessizliğe bürünüp susmadık, hangimiz zaman verip sabırla beklemedik, hangimiz vazgeçmeyi bilmedik, yaşamak için direnip… Yeri geldi, yokmuş gibi davranarak yok etmedik mi, hem onu hem de onu affettiğimiz için kendimizi affetmedik mi zorda olsa… Zaman zaman geriye gitmek zorunda kaldık; yeniden anlamak, öğrenmek ve ileriye gitmek için. Ne inanmaya gücümüz kaldı, nede gösterecek sabrımız. Artık,konuştukların kadar sustuklarının,yorgunluklarının hesabını kendine verecek ve yine acı çekeceksin;hesap bitmiş değil henüz.Çektiğin her acı seni değil,içindekileri öldürecek zamanla,yaşanan ve yaşatılan her şey bitecek..Artık sende yalnızlığı seveceksin ve en güçlü an’ın olacak yalnızlığın. Herkesi affedecek, her şeyi unutacaksın zamanla… Geriye SEN VE YALNIZLIĞIN kalacak. Kimseye anlatamadığın yorgunlukların, kırgınlıkların ve sustuklarınla baş başa kalacak, yalnızlığında sadece kendinle paylaşacaksın. Konuşanda, dinleyende sen olacaksın sadece ve göreceksin ki, hayatındaki kalabalıklar yok olduğunda yalnızlığın sana nasıl güç veriyor ve sadece kendin oluyorsun. Ne verecek hesabın, nede soracak soruların kalmış kimseye, yeniden başlamışsın hayata, umarsız ve hesapsızca. Artık, arzuların ve öfkelerin sadece sana ait olacak, sadece sen olacaksın kendinle ve her gün yeniden YALNIZLIĞI SEVECEKSİN…
