Parlak pahalı kunduralarımız yoktu, şık elbiselerimiz yoktu, parfümlerimiz, kremlerimiz yoktu ve her şeyden çok yoktu, az vardı. Zaten ihtiyaçta duymazdık mutluyduk be baba. Tüketim toplumu olmamıştık henüz, renkli televizyonlar da yoktu, içinde kurgu hayatların olduğu dizilerde yoktu, doğaldık bizdik, bizi yalnızlaştıran bilgisayarlar, cep telefonları da yoktu, biz bizeydik, baş başaydık, sıcaktık ve mutluyduk be baba. Mektuplarımız vardı, postacımız vardı, sanat müziğimiz vardı, radyomuz vardı hep beraber dinlediğimiz, komşumuz vardı, komşuluğumuz vardı, kitaplarımız vardı, insan vardı, insanlık vardı, masal tadı vardı yaşamın çünkü bizdik, sıcaktık, sohbetliydik mutluyduk be baba. Akşamları vardı toplandığımız bir sofranın başına, yemekten sonra anlattığın tadı içimize işleyen masalların vardı, komşuların çaya gelişi vardı, erken yatıp, erken kalkışlarımız vardı. Yardım vardı, yardımlaşma vardı, iyilik vardı, sevgi vardı konuşulmadan hissettirilerek yaşanan, emek vardı, candan öte düşündüğümüz canlar vardı. Azıcık ekmeğimiz, katıksız aşımız vardı, sırt sırta duruşumuz vardı dağlar gibi, yoktu, yoksulduk ama mutluyduk be baba. Ne oldu bize şimdi taşa değmiş bir bıçak gibi köreldi insanlığımız, is yemiş bir cam gibi karardı vicdanımız, tortulaşmış bir madde gibi kalınlaştı ince duygularımız. Bir dağ yabanisi gibi, yabancılaştık önce başkalarına sonra kendimize. Biz nasıl bu hale geldik mutsuzum şimdi be baba. Eskiden yok olan her şeyimiz, şimdi var. Ama hasletlerimiz uçup gitti elimizden narin bir kuş gibi. Eskiden sahip olmadığımız çok şeye sahibiz şimdi ama mutluluğumuz eridi yok oldu güneşe tutulmuş kar gibi. Şimdi mutsuzuz, ruhlarımız huzursuz be baba. Bizi kim esir aldı? Bizi kim bu hale getirdi? İlişkiler nasıl bu kadar yüzeyselleşti? Komşularımız nereye gitti? O bayramlarımız nerde? İnsanlıktan neden istifa ettik? Bilemedim ben baba. O yoksul ama masal gibi hayatı, çok mu, çok özledim be baba! Mirza TAZEGÜL
