....Ara sıra, fırsat buldukça içime döner konuşurum kendimle." Nesin, ne oldun, ne olmak istedin, erdin mi muradına, istediğin yerde misin?" diye sorarım kendime. Çoğu soru karşıma olumsuz cevaplarla dikilir dağ misali. Yıkılır gibi olurum bir an.Hatta isyana yeltenir içimin sesi. Beni bile duymaz, kendi haykırışlarının arasında. ....Ve yine, ara sıra, fırsat buldukça içime döner konuşurum kendimle. Akıl versin bana isterim içimdeki çocuğum. Çocuk gözüyle baksın olaylara da, saflığın ışığıyla aydınlatsın beni diye. Canımı acıtanlarla baş etmek için mutluluğundan bir tutam versin bana diye. Bazen kaçar olur benden, bazense tüm açıklığıyla geçer karşıma. Ve hep bu seyahatlerimden yüzümde bir gülümsemeyle ayrılırım. ....Ara sıra da kızarım kendime," Niye böyle güçsüzleştin" diye. "Bilmiyor musun hayatın ne denli zor olduğunu? Nerde senin yılmaz ümidin, güzellikleri hapseden sevinçli kalbin? " derim sohbetlerim de yüreğime. Bir anda geliverir kendine. Atılır yalçın kayalar gibi zorlukların önüne. Ve ben yine hayata dair ne varsa alıp yanıma, bana verildiği kadarıyla, ömür yolunda ilerlemeye devam ederim. Bir de en çok geriye dönüp baktığımda, bu ümitsiz hallerdeki küskün halime gülerim. ....Çünkü ben; ne hayata, ne zorluklara, ne sevdiklerime, ne kendime hiç ama hiç küsemedim. Denedim de olmuyor. Sevgiyi seven bu yürek küs kalmayı başaramıyor. Zaten an geliyor niye küstüğünü de unutuyor. En sonunda da hadi diyorum kendime... Gülümse şöyle bir... Ne varsa hayata dair... Elindekilerinin değerini bil... Bilmeyenlere de mümkünse sen bildir... ASLI DEMİREL...
